طبق قانون لغو مالکیت اراضی موات شهری و کیفیت عمران آن مصوب ۱۳۵۸/۰۴/۰۵، احیای اراضی موات خارج از محدوده قانونی و حریم استحفاظی شهرها و شهرک‌ها به قصد تملک موجب مالکیت نمی شود مگر در موارد خاص.
استعلام :
چنانچه شخصی زمینی را که در خارج از محدوده شهر و موات بوده است، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، احیاء و در آن زراعت کند، با توجه به اصل چهل و پنجم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که انفال و ثروت‌های عمومی از قبیل زمین‌های موات را در اختیار حکومت اسلامی دانسته است و با عنایت به مواد ۲۳ و ۲۷ قانون مدنی و بند یک ماده ۱۴۰ این قانون در باب احیای اراضی موات، در فرض سؤال، آیا شخص احیا‌کننده نسبت به رقبه یادشده مالک محسوب می‌شود؟
نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه :
اولاً، با توجه به مقدمه قانون لغو مالکیت اراضی موات شهری و کیفیت عمران آن مصوب ۱۳۵۸/۰۴/۰۵، چنانچه احیا اراضی موات خارج از محدوده قانونی و حریم استحفاظی شهرها و شهرک‌ها به قصد تملک قبل از تاریخ ۱۳۵۸/۰۴/۰۵ باشد وفق بند یک ماده ۱۴۰ قانون مدنی از جمله اسباب تملک خواهد بود و ایجاد مالکیت می‌نماید.
ثانیاً، احیا اراضی موات خارج از محدوده قانونی و حریم استحفاظی شهرها و شهرک‌ها به قصد تملک با توجه به قانون موصوف در بند اولاً، بعد از تاریخ ۱۳۵۸/۰۴/۰۵ ایجاد مالکیت نمی‌نماید؛ مگر این‌که رعایت مقررات و قوانین خاص ناظر بر احیا اراضی موات خارج از شهر از جمله لایحه قانون اصلاح لایحه قانونی واگذاری و
احیا اراضی در حکومت جمهوری اسلامی ایران ۱۳۵۸/۰۶/۲۵، مصوب ۱۳۵۹/۰۱/۲۶ شورای انقلاب جمهوری اسلامی ایران و مقدمه قانون لغو مالکیت اراضی موات شهری و کیفیت عمران آن مصوب ۱۳۵۸/۰۴/۰۵ که ناظر بر زمین‌های موات داخل محدوده شهری یا خارج از آن است، اراضی موات خارج از شهر به قصد تملک احیا شده باشد.